Ένας χρόνος μετά……

«Ο χρόνος κυλάει σαν το νερό», συνηθίζει να λέει ο λαός μας. Και είναι πραγματικότητα αυτή η λαϊκή ρήση καθότι είναι απόσταγμα σοφίας και πολυετούς πείρας. Δεν κατανοείς τις περισσότερες φορές πόσο γρήγορα τρέχει. Αυτό συμβαίνει γιατί το μυστήριο του χρόνου δύσκολα αποτελεί προϊόν εκλογίκευσης. Ο χρόνος είτε αποτελεί σημείο βελτίωσης καταστάσεων είτε σημείο λήθης γεγονότων. Κι όμως υπάρχουν στιγμές του χρόνου που δύσκολα λησμονιούνται.

Μια τέτοια στιγμή ήταν η 14η Απριλίου 2010, όταν ο χρόνος πάγωσε και η ώρα σταθεροποιήθηκε να δείχνει 8 το πρωί. Ήταν η ημέρα και η ώρα κατά την οποία ένας επίλεκτος και ξεχωριστός άνθρωπος της τοπικής κοινωνίας του Αγρινίου εγκατέλειψε την ματαιότητα του κόσμου αυτού και έσπευσε να συναντήσει Αυτόν που αγάπησε από μικρό παιδί με τρόπο μοναδικό και αμύητο. Και λέω αμύητο γιατί ο τρόπος της πεποιθήσεως αυτού του ευέλπιδος ανθρώπου δεν συναντιέται εύκολα σε ανθρώπους του σήμερα. Ο εύελπις άνθρωπος, ο οποίος δεν είναι πλέον ανάμεσά μας (επί γης!), αγάπησε σε υπερθετικό βαθμό τον «Κτίστη ορατών τε και αοράτων», ώστε όλη του η βιωτή υπήρξε θεοφιλής και θεοδώρητη. Τα πρώτα σκιρτήματα της νεανικής του ηλικίας τα ένοιωσε μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας, στην θεοΐδρυτη Εκκλησία μας. Ανδρώθηκε και ενηλικιώθηκε γαλουχημένος με τα νάματα της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης, αλλά και υπό την καθοδήγηση καλοκάγαθου πνευματικού πατρός. Προχώ-ρησε στο διάβα της επίγειας ζωής του έχοντας άρει μέσα του τις σημαίες της αξιοπρέπειας, της ταπεινότητας, της καλοσύνης, της ηθικής καλλιέπειας, της σωφροσύνης, της μειλιχιότητας και της εν γένει πνευματικής καλλιέργειας. Δεν δίστασε να αντιπαλέψει όλες τις δυσκολίες και προπάντων με φιλήσυχη στάση να αντιμετωπίσει κάθε πειρασμική πρόκληση. Δεν γόγγυζε, μα αντίθετα με μια πνευματική αντιμετώπιση των προσωπικών συμβαινόντων αναδείκνυε το κάλλος του ‘‘έσωθεν ανθρώπου’’. Η συγχωρήτικότητα του και η μεγαλοψυχία του απέναντι σε ανθρώπινα ατοπήματα και κριτικές υπήρξαν παραδειγματικές. Η καλοπροαίρετη σκέψη του υπερύψωνε το ίδιον του προσώπου του. Γνώριζε την οδό της έμπρακτης και ανυστερόβουλης αγάπης και απαξίωνε κάθε συμφεροντολογική ιδεοληψία και πρακτική. Τον λυπούσε η έλλειψη πνευματικής ανδρείας στους δύσκολους καιρούς μας ακόμη και από εκκλησιαστικούς ταγούς, αλλά ήξερε να δικαιολογεί τον πτωτικό άνθρωπο.

Αξιώνεται από τον Πάνσοφο Θεό να ανελιχθεί πνευματικά, επιστημονικά και κοινωνικά. Η προσφορά του υπήρξε εγνωσμένη στους πάντες, τόσο ως θεολόγου και εκκλησιαστικού δημοσιογράφου, μιας και σημείωσε τεράστια επιτυχία στα ερτζιανά κύματα, όσο και ως ιεροψάλτη και υμνωδού των μεγαλείων του Θεού. Και το όνομα αυτού του ενάρετου ανδρός ακούγεται στο όνομα Παναγιώτης Κων. Κουτσούκης. Τι να πρωτοαναφέρεις την στιγμή που τόσα έχουν γραφτεί και ειπωθεί για αυτό το ξεχωριστό και ανεπανάληπτο ‘‘πρόσωπο’’ του Θεού!!! Πέρασε ένας χρόνος από τότε που ο Παναγιώτης μας άφησε το γήινο και υλικό κόσμο, προκειμένου να πορευθεί στην «πέραν του τάφου ζωή» και κατ’ αυτόν τον τρόπο να εκπληρωθεί η αδιάλειπτη μεταφυσική του αναζήτηση. Η αναζήτηση του επέκεινα, όχι μόνο ήταν χαρακτηριστικό ενός θεολόγου με εσχατολογικό ενδιαφέρον, αλλά προσδιόριζε την όλη ύπαρξή του. Από εδώ έκτιζε το οικοδόμημα της αιωνιότητας και τώρα αποτελεί πεποίθησή μας ότι το απολαμβάνει!

Μπορεί εύκολα να αναρωτηθεί κάποιος γιατί μια τέτοια επιμονή πολλών ανθρώπων στο πρόσωπο του Παναγιώτη! Ο λόγος που επαναλαμβάνεται η αναφορά σε αυτόν είναι όχι μόνο γιατί έφυγε ένας νέος άνθρωπος τόσο απρόσμενα και απρόοπτα, αλλά και γιατί απουσιάζει από δίπλα μας μια σπάνια και μοναδική προσωπικότητα, η οποία κινούνταν φιλάνθρωπα για τον καθένα, από τον μικρότερο έως τον μεγαλύτερο. Η προσωπικότητα του Παναγιώτη ασκούσε μια καθολική επίδραση, ακόμα και πέραν των ορίων της τοπικής κοινωνίας. Η ξαφνική απώλεια του Παναγιώτη προκάλεσε το κοινό συγκινησιακό αίσθημα. Αποτελεί κοινή παραδοχή το γεγονός ότι μια απώλεια σαν του Παναγιώτη, είναι γεγονός που προκαλεί ερωτήματα σε πολλούς ανθρώπους.

Ο χρόνος όμως για τον Παναγιώτη δεν σταματάει την 14η Απριλίου 2010, αλλά συνεχίζει να κυλάει μέσα στην αιώνια και ακατάληπτη ροή των πνευματικών πραγμάτων. Δεν τον αγγίζει πια ο χρόνος και ο ρυθμός ενός κόσμου γεμάτου από άγχος και έντονα αισθήματα ανυπαρξίας, αλλά ακουμπά τον χρόνο του Θεού που κανένας δεν είναι σε θέση να γνωρίζει, παρά μονάχα ο Ίδιος ο Δημιουργός. Ο «χρόνος» της αιωνιότητας απροσέγγιστος στην κοινή λογική, αντίθετα προσιτός στον άνθρωπο του Θεού, ο οποίος «καινούς ουρανούς και γη καινήν κατά το επάγγελμα αυτού» (Β’ Πέτρου γ΄, 13) προσδοκεί, όπως ήταν και στον Παναγιώτη. Το παράδειγμά του ας είναι παντοτινό μέσα στο χρόνο της επίγειας ζωής μας.

Ο «επιστήθιος» φίλος σου,

Γιάννης Γκιάφης