
31 Μαΐου σήμερα, τελευταία μέρα της άνοιξης. Το καλοκαίρι τυπικά ξεκινά από αύριο. Η εποχή της ξεγνοιασιάς, των μπάνιων, των αδειών, των πανηγυριών και των καθημερινών τουρνουά καφέ. Προπαντός του καφέ. Δόξα τω Θεώ ποικιλίες καφέ έχουμε μπόλικες: ελληνικό, φραπέ, φρέντο, mocaccino, caramel, freddoccino και δε σημαζεύεται. Οι καφετέριες θα αρχίζουν να γεμίζουν ασφυκτικά σε όλες τις γωνιές του Αγρινίου, στην Ηλία Ηλιού, στην πλατεία, στο σιντριβάνι στην Παπαστράτου και όπου αλλού φαντάζεται ο νους.
Κάθε γενιά χαρακτηρίζεται από κάποιο γνώρισμα, η γενιά του '80 χαρακτηριζόταν από τις ντισκοτέκ η οποία σαν μόδα κράτησε μέχρι τις αρχές του '90 όπου άρχισαν να εμφανίζονται οι πίστες με γνωστούς τραγουδιστές των media. Από 1999 και έπειτα άρχισε η μόδα του club και του καφέ, με κυρίαρχη τη δεύτερη η οποία καλά κρατεί. Πού θα πάμε, πάμε για κανά καφέ μωρέ. Τι θα κάνουμε το βράδυ; Κανά καφε στο ... , αυτοί είναι μερικοί από τους προφορικούς ή τους γραπτούς διαλόγους (sms) μεταξύ ανθρώπων όλων των ηλικών.
Είμαστε η γενιά του καφέ, η γενιά που δημιουργεί τις εξελίξεις με ένα διαφορετικό τρόπο, μέσω του καθιστού διαλόγου αναλύοντας τα ερεθίσματα που λαμβάνει από τον "συνκαφεσιαζόμενο" συνομιλητή. Αυτή είναι η νέα γενιά, που οφείλει να δημιουργήσει νέα δυναμική και να φέρει νέες ιδέες στον τόπο. Ο τόπος την έχει ανάγκη σήμερα περισσότερο από ποτέ. Η γενιά που πρέπει να αλλάξει το ρου της πόλης και θα τον αλλάξει. Ο τόπος δεν έχει ανάγκη από ανθρώπους που εξουσιοδοτούνται από κάποιο προγενέστερο πρόσωπο που είχε κάποια μορφή εξουσίας ή είναι ο γιος του τάδε που ήταν πρόεδρος εκεί, αντιπρόεδρος αλλού και είχε κονέ με τον τάδε. Ο τόπος έχει ανάγκη από ανθρώπους σκεπτόμενους, που έχουν εκτός των άλλων όραμα για την πόλη, όραμα που προκύπτει από πραγματικές αναζητήσεις. Οι αναζητήσεις αυτές πρέπει να είναι ρεαλιστικές και να μην έχουν σχέση με τις ουτοπιστικές αναλύσεις που κατά κόρον γίνονται στα θέματα τις έκθεσης των πανελλαδικών.
Και επειδή κάναμε λόγο για τον καφέ σας παραθέτουμε τον "ύμνο" του καφέ αφιερωμένο σε αυτούς που δυσκολεύονται να ξυπνήσουν το πρωί:
Πιστεύω εις έναν φραπέ,
αφρώδη, παγοκράτορα,
ρουφηχτόν εκ καλάμου σπαστής,
εις στομάχους πάντων ερριμένον.
Και εις ένα αφρόγαλα,
λευκόν, πηχτόν, του καφέ συνοδό, και λιπογενές
το δια τον καφέ ποιηθέντα προ πάντων καπουτσίνο.
Milk εκ βοδώς,
αφρόν αληθινόν, εκ μιξερός ηλεκτρικού χτυπηθέντα,
ού γεννηθέντα, ομοχρήσιμου του φραπέ δι ου το μάτι ορθάνοιξε.
Τον δι' ημάς τους ανθρώπους
και δια την ημετέραν εργασίαν
φυτροθέντα εν καφεοδένδρων
και μαζευθέντα εξ άρρενος εργάτου
και αγοράσθη εξ εταιρείας και εσυσκευάσθηκε.
Αγορασθέντα τε υπό ημών
εντός μικρής σακουλίτσας ή κουτιού ή βαζακίου
Και ετοιμάσθη τας πρώτας ώρας κατά τας πρωινάς.
Και εισέπεσε εντός ποτηριού
και ζαχαρώθηκε εκ κουταλιάς του γλυκού.
Και πάλιν άφρισε μετά δόξης
τσίτα κάνων κοιμητούς
ώστε χουζουρίου έλθη το τέλος.
Και εις το ρεύμα το πάγιον, το χρήσιμον,
το μιξεροκινόν, το εκ της δεής επαραγόμενον
το συν ψυγείου και θηκών συνεργαζώμενο,
ωστε παρασκευαζώμενο,
παγακίων και υδάτων ψυχρών.
Εις μίαν, καφετερίαν,
ομαδικήν και φιλικήν φραπεδοποσίαν.
Ομολογώ εν τσίμπημα εις μπισκότου εκ του μπολ.
Προσδοκώ τασάκι καθαρόν.
Και να είναι η ζάχαρη λιωμένη.
Εις υγείαν.